000			02590nam a22002297a 4500
003			OSt
005			20190212062540.0
006			a||||br|||| 00| 1
007			ta
008			150212b xxu||||b |||| 00| 1 gre d
020			_a978-960-422-598-9
040			_cISP Library
041			_agre
082			_aEI BAK
100	1		_9107 _aΒακάλη- Συρογιαννοπούλου, Φιλομήλα
245	1	2	_aΡόμπολο, το Προσφυγάκι του Δάσους/ _cΦιλομήλα Βακάλη- Συρογιαννοπούλου; εικονογράφηση Θόδωρος Συρογιαννόπουλος
260			_aΑθήνα: _bΆγκυρα, _c2008
300			_aχ.σ.: _bεικ.; _c29 εκ.
520			_aΚάποτε ήταν δέντρο ζωντανό και καταπράσινο, ρόμπολο καμαρωτό! Για τις ανάγκες τους οι άνθρωποι μια μέρα το έκοψαν. Δίχως ρίζες, φύλλα και κλαδιά, βρέθηκε στύλος να φωτά σε ξένο τόπο. Το βασανίζει ο πόνος του ξεριζωμού, η νοσταλγία και η ανάγκη για επικοινωνία. Πού και πώς να στεριώσει; Μόνο κι έρημο ζητάει παρηγοριά. Ώσπου μια αμυγδαλιά, που ανθεί στο διπλανό περιβόλι, του κλέβει την καρδιά. Μια τρυφερή ιστορία αγάπης, αλληγορική, γεμάτη καημό και προσμονή. Κάποτε τραβούσε πάνω του όλα τα βλέμματα. Τώρα μόνο κι έρημο μετράει τις ώρες από τη μιαν αυγή ως την άλλη, γυρεύοντας μια στιγμή αγάπης και προσοχής. Ξεκομμένο από τις ρίζες του περιμένει κάποιο θαύμα... ...Αχ, αυτή η αμυγδαλιά! Αν είχε τα κλαδιά του, θα μπορούσε και να την αγγίξει. Κοντούλα, φουντωτή, από την ώρα που την αντίκρισε, τον περασμένο χειμώνα, ολόλευκα ντυμένη, έχασε το μυαλό του. Προσφυγάκι δίχως ταίρι δώσ' μου αμυγδαλιά το χέρι δίπλα σου να κρατηθώ, να ριζώσω, μη χαθώ.
650		0	_aΕικονογραφημένα Βιβλία _xΒιβλία για παιδιά _99
700	1		_9108 _aΣυρογιαννόπουλος, Θόδωρος
999			_c50 _d50